Od zera do zabójcy królów | Co myślę o Akame ga Kill? |

Moja stara ulubienica na miniaturce.

W każdym razie, zauważyłem, że co nieco zaniedbuję tego swojego bloga, więc oficjalnie ogłaszam, że nowe posty postaram się robić zawsze w poniedziałek, środę, piątek i ewentualnie niedzielę.Koniec notki informacyjnej, wracamy do recenzji o fantastycznym świecie gdzie rewolucjoniści to ci dobrzy, a panujący na tronach zwani są najgorszym złem.

Mały wstęp po fabule: 

Główny bohater - Tatsumi pragnie zaciągnąć się do imperialnego wojska, w celu polepszenia sytuacji swojej ubogiej wioski.Gdy dociera do stolicy, zostaje oszukany przez hojnie obdarzoną przez naturę panienkę i "oskubany" z wszelkich oszczędności na życie.Pozostawiony sam sobie, postanawia spać na ulicy, lecz jego deską ratunku (dosłownie deską) okazuje się być młoda dziewczyna.Opowiada mu ona o grupie zabójców panujących w stolicy i próbujących obalić imperialne królowanie.Parę godzin później, Tatsumi spotyka ową grupę, a nawet więcej - dołącza do nich.

Oceny:

Fabuła 8/10

"W ciemnościach żyjemy w ciemnościach umrzemy, bowiem wszyscy jesteśmy zabójcami" - tym cytatem, który pojawił się w jednym rozdziale mangi, możemy idealnie podsumować serię."Akame ga Kill!" szczerze pochwalić mogę za dużą ilość walk z charakterystycznymi dla serii brońmi o nazwie "teigu", które mają nadnaturalne zdolności, o których zwykłe szaraczki mogłyby tylko pomarzyć.Ale czy seria obyłaby się bez tego? Myślę, że tak i nie narzekałbym gdyby to była zwykła, historyczna walka na miecze.Skoki powyżej pięciu metrów nad ziemią i fontanny krwi to codzienność, więc fani realistyki zadowoleni nie będą.Mimo tego, fabuła jest dobrze napisana, lecz tylko do odcinków, w którym postacie nie zaczynają padać jak muchy.To nie jest kolorowa seria, w której tylko ci niedobrzy zostaną pogrzebani, lecz z odcinek na odcinek zostawała coraz mniejsza garstka i tych, do których człowiek może się przyzwyczaić.A to wszystko przez to, iż seria się pośpieszyła, nie zaczekała na mangę i popędziła w siną dal.

Kiedy ukochana postać zostaje sparowana z najgorszą z serii.

Grafika 7/10

I tutaj również spadek oceny przez zakończenie.Na początku oglądaliśmy pięknie narysowany, fantastyczny świat i ładny wygląd postaci, lecz wszystko oficjalnie spada przy ostatnich odcinkach, kiedy to zdarzyła się nawet niepokolorowana scena.

Esdeath rzuciła rangę generała i została zawziętą feministką.

Muzyka 8/10

Lepiej wypada ścieżka dźwiękowa.Głównie chodzi mi o drugi opening "Liar Mask" oraz wpadający w ucho OST "Fallen Heroes".Całość można podsumować jako takie typowe ludowe czy wojenne pieśni.W każdym razie - radzę posłuchać. 

Teraz to już chyba niepotrzebne, prawda?

Postacie 7/10

Raczej nie ma tu podziału na dobro i zło.Każdy jest zły, każdy zabija i próbuje stworzyć sobie jak najlepszą sytuację, każdy postępuje samolubnie.Czas zaznajomienia się z postaciami jest niewielki, bo jedynie 24 odcinki, z czego i tak większość nie dotrwa do końca.Przykładowo: pewną dziewoję, fajną, sympatyczną i ładną, umieszczono w serii jedynie na trzy, może cztery odcinki.Bohaterowie pod koniec zatracili swoje charaktery, które w sumie i tak nie mieli jakiś wypracowanych.Najbardziej zawadzała mi panna pieprząca ciągle o równości i sprawiedliwości, która w sumie była największą psycholką, bądź niska tsundere.Mimo tego, bardzo lubię serię z nienaturalnym kolorem włosów, a jeszcze bardziej, jeżeli ten kolor włosów odpowiada jakoś duszy postaci, np. Wave był żeglarzem, więc twórcy odziali go w granatowy mundur i narysowali błękitne włosy.

Kiedy chciałeś pocieszyć dziewczynę, ale twoja pracodawczyni robi to lepiej.

Ocena ogólna 8/10

Wady tego tytułu można z łatwością policzyć na palcach jednej ręki, lecz jako fan serii o napiepszaniu się klingami i rewolucji, jestem zadowolony.